قضیۀ مدرسۀ ضد جاسوسی دارابکلا

مدرسۀ ضد جاسوسی دارابکلا

به نام خدا. تاریخ سیاسی دارابکلا. در این قسمت تاریخ سیاسی محل، مدرسۀ ضدجاسوسی دارابکلا را می نویسم؛ خصوصاً وقتی پرنده در پست 4939 اینجا به این موضوع اشاره داشته.

بله پرنده، دارابکلا همین گونه بوده که شما پرنده ها بخوبی دیده اید. از سه روز مونده به پخش فیلم در حیاط مسجد جامع دارابکلا، از بلندگوی دو مسجد بالا و پایین جار می زدند که اهالی محترم محل، امشب بعد از نماز مغرب و عشاء فیلم مدرسۀ ضدجاسوسی، از طرف سپاه ساری آورده می شود و به نمایش گذاشته می شود.

اون زمان یعنی تا چند سال پس از انقلاب، نه موبایلی بوده، نه اس ام اسی، نه وایبر و تلگرامی و نه حتی هیچ چت مَتی. مردم آن شب، سینه به سینه و از راه جار می فهمیدند و خود را مهیای آمدن می کردند؛ وقتی هم که فرامی رسید، مثل مور و ملخ می شد. یعنی شبیه سوم و هفتم اموات و مُردگان، که برای پُلو و چلو، ازدحام می شود و انبوه جمعیت!

در حیاط مسجد جامع دارابکلا، فیلم را تا نیمه شب می دیدند و تا یک ماه روی آن تحلیل و نظریه پردازی می کردند! خصوصاً فیلم مدرسۀ ضدجاسوسی که مبارزه بود و ضد استعمار و دُژَم. بگذرم و تعریضی بزنم به نوشتۀ «لباس های دور ریختنی در نوروز» جناب حجة الاسلام والمسلمین شیخ محمد جواد غلامی دارابی در پست 4933 اینجا.

آری این چنین است برادر، باید لباس های دور ریختنی در نوروز را درآورد، دور ریخت، لباس هایی که بدرستی برشماردی؛ لباس های: شانش، هدف های مبتذل و لباس کمال گرایی افراطی، که من اسم این آخری را کمال گرایی مطلق می گذارم نه افراطی، که دست نیافتنی ست.

من هم اینجا در راستای پست خوب شما، به یک لباسی که باید در نوروز به دور بریزند، می پردازم. چه دارابکلایی داشتیم. همه در لباسِ نظم و طهارت. همه در لباس ساده و صلابت. همه در لباس تقوا و شهامت. و همه در لباس عزّت و سلامت.

یادم است، یعنی از همان نوجوانی بخوبی یادم است که مردم مؤمن دارابکلا به حموم رفتن سحری عادت داشتند. عادت مألوف. نه عادت جبر و زور. از آن سوی محل بُقچۀ حموم را سحرگاه بغل می کردند. بقیه در اینجا آدرس. (دامنه دارابکلا)