۱. کمیتهی دارابکلا علاوه بر روستا، حومه را هم تحت نظر داشت، چون پاسگاه در محل ما قرار داشت.
۲. آن آرم هم نشان نبرد دفاعی است با درج فشنگ، هم علامت صلح و ساختن با درج برگان درخت.
۳. جالب است مرحوم حجتالاسلام حاج شیخ احمد آفاقی اسم میر مؤمن را بدون واو همزهدار نگاشت، لابد خواست با لفظ مخفف «مُمِن» مستعارش کند.
۴. املای «خانوادهگی» غلط است. خانوادگی درست است. آن حرف گاف بر روی خانواده، خود جای حرف «ه» را نمایندگی میکند.
۵. امضای خود حاج شیخ احمد آفاقی پای کارت سندیست بر این که آن عالم دینی رهبری روستای ما را در دست داشت.
۶. چقدر پیشرفته که آن سال ۵۷ لغت مهم و نوین جنگافزار در دایرهی واژگان مرحوم حاج شیخ احمد عمو بود؛ این یعنی گنجینهی دانش ادب ایشان.
۷. رده را نادرست آورد. چون رده یعنی آن بخشی که در آن رستهی فرد تعیین میشود. عنوان کلی پاسدار انقلاب رده نیست، یگان است.
۸. خود نام امام خمینی بر روی کمیتهی دارابکلا چه هوشمندانه بود.
۹. آن پاسگاه که به تصرف ما انقلابیون محل در آمده بود، من هم بودم شبها پست میدادیم در آن. مرکز ما شده بود تا مدتی.
۱۰. مرحوم آق میر مؤمن سید میرآقا هم درین کارت وجه درخشان دارد چشمانش نافذ است. منم دارم کارت البته مال رزم.
۱۱. وارش قم همین حالا آغاز شده من میخواستم ۱۹ مورد بروم اما چون ۱۹ عدد مقدس بهاییها! است صرف نظر نمودم! بگذرم. فقط یادم نرود از سید حاج رضی سجادی تشکر کنم که این کارت را از آلبوم عکس خود آوُرد، بازخورد هم خورد. من این سند را در بخش تاریخ سیاسی دارابکلا در سایتم دامنهی دارابکلا ثبت میکنم.
به قلم دامنه: آن روز که به بنیاد اِسرا رفته بودم، این پست در دامنه اینجا کتاب "روزشمار اسناد مازندران ساری" را که به استناد ساواک است دیده بوده و بهسرعت تورقش کرده و از نمایهی آن به دو سند گزارش ساواک از دارابکلا دست یافته و ثبت و عکس انداخته بودم که اینک درین صحن و سایت مطرح میکنم:
یک سند در ص ۴۶۲ است مربوط است به گزارش دوم شهریور ۱۳۵۷ در رابطه با پخش ۱۷ نسخه از اعلامیهی سهبرگی امام خمینی در ۲۱ ماه شعبان (که آن زمان هنوز در نجف تبعید بودند) در محیط دارابکلا، که پاسگاه محل آن را به ساواک گزارش کرد و ساواک ساری هم به پایتخت. درین سند سخنرانی مرحوم آیت الله عبدالله نظری علیهی دولت شریفامامی نیز درج است.
سند بعدی در ص ۴۷۲ مربوط به جمعآوری چند برگه مربوط به مرجع تقلید شیعیان امام خمینی است که دوم شهریور ۲۵۳۷ (تاریخ شاهنشاهی معادل ۱۳۵۷) جمعآوری شد و به پاسگاه دارابکلا تحویل داده شد و پاسگاه آن را به ساواک ساری رساند و از آنجا به ساواک پایتخت گزارش شد. درین سند -که ۲۱ ماه رمضان است- مأمور ساواک از "جلسهی مشکوک" نیز یاد میکند که در مسجد قریهی «میانرو» به تعیبر ساواک توسط «افراطیون مذهبی طرفدار خمینی» تا پاسی از شب تشکیل شده بود. نام انقلابیون هم آمده است. "کلانیان"ها را من میشناسم. بگذرم. فقط دو نکته:
یک > ساواک ریزِ مسائل روز را گزارش میکرد با جزئیترین شکل. معلوم بود همهجا آدم کاشت، آدم داشت.
دو > یکی از خصلتهای اصلی انقلابیون باید این باشد به شکل و شمایل ساواک نشوند که انسانفروش!!! شوند به خاطر خوشخدمتی به حکومت و قدرت.
: به قلم دامنه: سه دسته بود در دارابکلا: شاهدوست ها، کمونیست ها، امامی - انقلابی ها > نویسنده: ابراهیم طالبی دارابی دامنه. روایتم از تاریخ محل، که آن سال من ۱۵ ساله بودم؛ پس ممیّز بودم و دارای عقل! لذا میشود به این روایت تکیه کرد! به نام خدا. اِجلال به شهدا مخصوصاً از سه روستای دارابکلا مُرسم اوسا؛ سه همسایهی همراه و پابرجا.
جهان در آستانهی سال ۱۳۵۷ -سال وقوع انقلاب اسلامی ایران- همچنان دو بلوکه، مانده بود؛ بلوک غرب، بلوک شرق. کشورها، بیشتر سلطنتی (موروثی یا مشروطه یا مطلقه) بودند. دیکتاتوری (کودتایی یا مادامالعمری) هم، روال بود. در میان آن، برخی از کشورهای نوظهور نیز، خود را مستقل اعلام کرده که اسم «غیر متعهدها» بر روی خود گذاشته بودند؛ یعنی شعار دادند نه تعهداتی به شرق داریم و نه به غرب. ایران در دستهی وابسته جای داشت؛ یعنی سرسپردهی کامل آمریکا. در چنین وضعیتی امام خمینی رحمت الله نسبت به سلطنت شاه، انقلاب کردند و خواهان سقوط سلطنت شدند و در یک کلام کلیدی گفتند: «شاه باید برود». شاه هم سرانجام با پروندهی قطور جنایت و خیانت، با زور مشروع ملت، «رفت» در واقع: دررفت! با فرار شاه مردم از تیتر «شاه رفت» و «امام آمد» نسخهی نظام شاه را باطلشده یافتند. چنین هم شد. حالا برگردیم به دارابکلا.
در هر حکومت مستقری، عشق و علاقه -و یا در بدترین فرضیه- عقل معاش، افراد را وا میدارد حامی رژیم باقی بمانند. خُب؛ طبیعی بود در دارابکلا هم مثل سایر بلاد ایران، چنین جانبدارانی وجود داشته باشند که تا آخرین نفس دست از تعلقات به شاه بر ندارند. جای جالبتر این قضیه این است بهشدت هم بر محل تسلط داشتند، زور و چماق هم به کار میگرفتند. حتی شب تاسوعا یا عاشورای آن سال، تظاهرات سازماندهیشدهی شبانهی انقلابیون محل را (که خودم درین تظاهرات بینظیر و خروشان حضور داشتم) با حملهی خونین درهم کوبیدند و آن قدر زور و چو به کار برده بودند که افراد حاضر در تظاهراتی بهآنمهمی را، تار و مار کردند. آن شب زخمی هم داشتیم، مثلاً: شیخ ابراهیم بابویه و آقای مجتبی آهنگری کبل هادی. این دسته، حتی چند سال بعد هم در انتظار بازگشت شاه چشمانتظاری کشید و همش به رخ انقلابیون میکشیدند که «اَم شاه برمیگردد»! (اَم = مالِ ما)
در ایران بر اثر فاز مبارزات ضد آمریکایی و نیز مجاورت با کشور کمونیستی شوروی -که رهبری بلوک شرق را در دست داشت- جوانان زیاد و مستعدّی، جذب چارچوب مبارزهی لنین شده بودند که جاذبهی هیجانی آن، کم نبود. حتی جریانی پدید آمد که اصول مبارزهی لنین را بر اسلام، التقاط (=مخلوط و معجون) کرد که به تفکر التقاطی مشهور شدند. حرفشان این بود اسلام، بهتنهایی در خود اصول و انگیزهی مبارزه ندارد! باید از مارکسیسم، این تز را، استقراض و استخراج کرد؛ عجب! جای بحث نیست و اِلّا بحثی مفصل در رد آن ردیف میکردم.
داشتم میگفتم؛ اما محل ما: آنها که جذب این مکتب فکری فلسفی و سیاسی شده بودند، خود را کمونیست معرفی میکردند اما من دقیقاً متوجهام که فلسفه و فکر این مکتب را هیچ بلد نبوند، فقط فاز سیاسی مبارزاتی آن را گرفته بودند و مانور قدرت میدادند با الفاظ پرطمطراق و عوامپسند. اما متحدانه رفتار داشتند. لیدرگرا بودند؛ یعنی سخن و فرمان بالاسرِ متفکر خود را دقیق گوش میدادند. شیوهی لنین (انقلاب خشن مسلحانه) را و بعدها تز مائو (انقلاب آرام دهقانی) را میپسندیدند. شوروی مآل آنها بود و کوبا و فیدل کاسترو و مرحوم ارنستو چه گوارا، الگوی رفتاری آنها. (البته چگوارا در میان مذهبیون انقلابی هم،یک چهرهی درخشندهی موجه ضد امپریالیستی محسوب میشد) واقعهی سیاهکل گیلان نمادشان بود که چریکهای فدایی خلق، پاسگاه ژاندارمری شاه را در آن شهر با شجاعت و مسلحانه تسخیر کرده بودند. کمونیستهای محل، دلسوز خلق بودند، ضد شاه، مخ میان خود داشتند (برخلاف شاهدوستها که مخ مطرحی در بین خود نداشتند که متفکر باشد) اینان حدود سی تا (شاید هم بیشتر یا کمتر) بودند. ولی این تعداد هم خیلی بود در روستا، آن هم دارابکلا که روحانیپرور بود و چند عالم دین داشت. اندکی بعد، در اثر تنش در کشور، داوودمَمْدَسن از انقلابیون محل پشت تریبون تکیه ایستاد و تک تک نام کمونیستهای روستا را شمردُ شمرد و از مردم خواست آنها را بشناسند. گویا گفته بود (تردید از من است) به حمام راه ندهند! زیرا نجساند.
یادآوری: (آری؛ درست حدس زدید داوودمَمْدَسن، همان شهید محمدحسین آهنگر است که بعد گردان رزمی سپاه را در محل و جنگل رهبری میکرد که سازمان منافقین اشغال کرده بودند. بعدها فرمانده گردان ادوات لشگر ۲۵ کربلا در هفتتپهی خوزستان شد و سرانجام در والفجر ۸ به مقام شهادت رسید و چون آئیننامهی سپاه به شهید یک رتبه بالاتر اِعطا میکند به آن شهید درجهی «سردار» دادند زیرا پست فرماندهی گردان در جنگ را بر عهده داشت)
این دسته، ابتدا منسجم و تحت رهبری سپاه و پیوند با چند روحانی محل و منطقه عمل میکردند. تمام امور و مأموریتهای انقلاب را با هم پیش میبردند و توی اتاقهای هم نشست مشترک منعقد میکردند؛ اما اندک اندک وقتی وقتِ میراثخواری! انقلاب شد و طعم خوش انقلاب به بوی تلخ شغل و قدرت جابجا شد، پُست و مقامها، جاهطلبیها و ریاستطلبیها، زد و بندها و صد البته نیز حُب و بغضهای تُرد، طردکردن را جای آن نشانْد، آن اتحاد خوشایند را از ژرفا فرو پاشانْد و جای آن، سه دستهی متخالف و بدتر از همه رفتارهایی بدآیند، پدید آوَرانْد. دستهی راست، دستهی چپ و دستهی خنثی که این آخریها بین دو جناح شناور بودندُ مشغول شنا و ثنا! گاه هم رد و بدل ردن تضادها و نقارها و دودوزهبازیها. این مورد، داستانهای دلکَش!!! دارد که من هنوز زود میدانم اطلاعات آن را وسط بریزم و چون ندّاف (=پنبهرن) پشم و پنبهی آنها را رشته کنم. بگذرم. ۲۱ بهمن ۱۴۰۲ : دامنه: اینجا :
به قلم سید اسحق شفیعی دارابی: رودخانه دارابکلا از قدیم الایام این رودخانه به دارابکلارود معروف بود در کتابها و نقشههای توپوگرافی یک به صدوپنجاه هزارم نیز به همین نام آمده است. در نقشهی تهیه شده در سال ۱۳۴۵ هم دارابکلارود ذکر شده است. این رودخانه در حد فاصل بین رودخانههای تجن و نکا واقع شده و از ارتفاعات جنوبی روستاهای اوسا و مرسم و دارابکلا و نیز از جنوب غربی دارابکلا سرچشمه گرفته و پس از بهم پیوستن دو شاخه اصلی، شاخه اوسا و شاخه تیرنگ گردی، از غرب روستای دارابکلا گذشته و بسمت سورک ، دشت ناز ، دنکسرک و در نهایتاً به شاخه زهکش زردی ملحق و به دریای مازندران می ریزد. طول این رودخانه از خط الراس تا دارابکلا برابر ۱۳.۵ کیلومتر و از دارابکلا تا دریا هم ۳۷.۴ کیلومتر که جمعاً طول رودخانه از راس تا دریا برابر ۵۰.۹ کیلومتر است. و همچنین مساحت حوزه دارابکلارود در بالا دست ۵۸ کیلومتر مربع، بیشترین ارتفاع حوزه برابر ۷۵۰ متر و کمترین ۱۳۵ متر و با آمار آبدهی ۲۰ ساله، متوسط حجم آبدهی سالانه برابر ۱۳.۲ میلیون متر مکعب می باشد که عمدتاً از آب روان و سیلابهای بسیار برخودار است . دارابکلارود از رودهای فصلی، یعنی در بعضی از فصول سال آب ندارد، چون منبع تامین آب آن از بارندگی می شود نه برف، همچنین از نوع رودخانههای وحشی بوده ، نمونهاش وجود سنگهای بسیار بزرگ در بستر و حاشیهی آن است.
امیر رمضانی دارابی: درود جناب آق سید اسحاق عزیز . ممنون از ارسال نقشه ی شماتیک رودخانه ی داراب کلا رود که اطلاعات تازه ای هم طبق نقشه ی آب منطقه ای بر بنده اضافه کردی اونم میزان آبدهی یا بقولی آورده ی آبی ( اصطلاح علمی دِبی) این نعمت خداوندی هست که با متوسط آمار قابل قبول ۲۰ ساله برابر ۱۳/۲ میلیون متر مکعب طبق داده های ایستگاه باران سنجی و آب سنجی داراب کلا. منبع تامین آب باران و چشمه های زیر زمینی ناشی از بارندگی هست. بازم تشکر از زحمتی که کشیدی. کاش نقشه ی توپو گرافی اشاره شده در صدر پست شما را ضمیمه میکردی. من این نقشه را از سازمان جغرافیایی ارتش خریداری کردم تا سال ۱۳۹۵ که دارابکلا بودم در کتابخانه ی شخصی داشتم الان این نقشه را به کتابخانه ی قلمچی داراب کلا هدیه کردم. چیزی که هست ارتفاعات ذکر شده در پست شما دقیق نیست بالاترین ارتفاع حدود ۸۵۰ متر از سطح دریا هست. ولی از وزن پست شما هیچ کم نمیکند. پر فروغ باشید.
دامنه: سلام آق سید اسحاق شفیعی دارابی. از نقشهی "دارابکلارود" و شرحش بر آن بسیار لذت علمی بردم. به جغرافیا و آب و هوا بسیار علاقه دارم. شاید شیرینترین علم نزدم همین رشته است. به غرورم نسبت به زادگاهم افزودی. آخه هر کجا باشم و بنشیم و بایستم و برخیزم و بخوابم و بخوانم و بخورم خودم را از دارکلائی بودن بیرون نمیبینم و خدا را شاکرم خصلت روستاییبودنم را مصون از هر گزند نگه داشتم. ممنونم. عکس و متنت را برای نشر در سایتم "دامنهی دارابکلا" با اجازهی حضرت عالی ذخیره کردم.